Zingen voor contact

Vandaag volgde ik een erg leuke workshop over zingen voor mensen met dementie, of beter gezegd zingen mét mensen met dementie, natuurlijk.
Ik heb het me niet zo gerealiseerd maar eigenlijk gebruik ik het zingen, al is het zonder woorden, ook al. Tijdens het rolstoelwandelen heb je niet zo veel contact met degene die je voortduwt. De meneer waar ik meestal mee loop, beweegt zijn rechterhand vaak alsof hij de maat slaat, of misschien een lied in zijn hoofd heeft. Ik loop meestal achteraan de rij, want onderweg zie ik van alles of ik wijs op een vogel of zie een kat etc. Kortom, ik loop langzamer dan de rest.  Zodoende durf ik hardop, maar zeker niet hard, te zingen. Zonder woorden maar het is ook geen neuriën. Gewoon; zingen zonder woorden. Dan zie ik meneer even zijn hand stil houden alsof hij mij hoort en hij past zijn ritme aan aan mijn lied. Ik ben ontroerd... we hebben contact. Mooi.

Een uurtje per week

Het is alweer even geleden dat ik hier een stukje plaatste, het is ook alweer even geleden dat ik één op één ontmoetingen had met een oudere met dementie. Zoals eerder gezegd heb ik een pauze nodig want het zijn intensieve contacten. Het ligt eraan hoe diep je in deze ontmoetingen gaat en ik ga vrij diep. En ik moest vaak afscheid nemen, de leeftijden van de dames waar ik kwam ligt hoog, meest boven de tachtig. En toch...
Deze tekst is niet van mij maar ik plaats de link omdat het een situatie is  die  je regelmatig mee kunt maken, en je ziet hoe een beetje aandacht verschil kan maken.

Ik zou graag willen dat de stukjes die ik schrijf iemand op het idee brengen om ook tijd vrij te houden/ maken om een oudere in een tehuis op te zoeken, een uurtje per week is al genoeg. Zoals ik hiernaast al zeg- de woorden zijn een beetje verdraaid gepubliceerd- ; Honden worden iedere dag uitgelaten en veel ouderen komen maar één in de week of nog minder buiten.
Ik zou het niet willen verplichten. Hiernaast wordt gesproken over een zorgplicht, maar dat is niet mijn idee. Het is belangrijk dat je iets met je hart doet. Ik moet er niet aan denken dat mensen uit verplichting ouderen bezoeken, maar ik zou geweldig vinden wanneer meer mensen iemand die te veel alleen is een bezoekje willen brengen, mee uit wandelen nemen, een spelletje schaak doen, de krant voorlezen, of wat je maar kunt bedenken.

Ik begin dit stukje met aan te geven dat het ook zwaar kan zijn omdat je misschien snel weer afscheid moet nemen, maar ik persoonlijk vind het prachtig om te doen. Het gevoel dat je toch even een verschil maakt in iemands laatste dagen, maanden. Ik vind het bijzonder om te zien hoe mooi mensen zijn wanneer ze weer extra aandacht krijgen...