Vandaag volgde ik een erg leuke workshop over zingen voor mensen met dementie, of beter gezegd zingen mét mensen met dementie, natuurlijk.Ik heb het me niet zo gerealiseerd maar eigenlijk gebruik ik het zingen, al is het zonder woorden, ook al. Tijdens het rolstoelwandelen heb je niet zo veel contact met degene die je voortduwt. De meneer waar ik meestal mee loop, beweegt zijn rechterhand vaak alsof hij de maat slaat, of misschien een lied in zijn hoofd heeft. Ik loop meestal achteraan de rij, want onderweg zie ik van alles of ik wijs op een vogel of zie een kat etc. Kortom, ik loop langzamer dan de rest. Zodoende durf ik hardop, maar zeker niet hard, te zingen. Zonder woorden maar het is ook geen neuriën. Gewoon; zingen zonder woorden. Dan zie ik meneer even zijn hand stil houden alsof hij mij hoort en hij past zijn ritme aan aan mijn lied. Ik ben ontroerd... we hebben contact. Mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten