Laat ik beginnen met te zeggen dat ik heel blij ben met de rolstoelwandelgroep waar ik sinds enkele maanden bij ben. Ik doe het met veel plezier en het contact met de mensen is fijn. Zowel met de patienten, noem je dat zo? als met de andere vrijwilligers.
Wat niet zo vlot, dat zijn de één op één contacten. Zoals gezegd wil ik op bezoek bij iemand die niet of nauwelijks bezoek heeft, en niet tussen twee andere vrijwilligers ingepropt worden. Bovendien vind ik het moeilijk dat je steeds afscheid moet nemen en weer opnieuw energie steekt in het leren kennen van iemand die steeds verder weg gaat. Onbereikbaarder wordt. Daarom ben ik ook naar andere mogelijkheden gaan kijken.
De tovertafel waar ik het over had, blijkt meer dan genoeg vrijwilligers te hebben en valt dus af. Ik wil nu weer terug naar het begin: voorlezen aan demente ouderen. Met alle moeilijkheden van dien. Dementie kan heel snel gaan, en degene aan wie je de ene maand nog kunt voorlezen, die kan een of twee maanden later al onbereikbaar zijn. Ook is het vaak moeilijk om een rustige, afgescheiden plek te vinden in een tehuis.Ik ben vorige week terug gegaan naar de bibliotheek, die de voorleeskrachten coördineert en heb een gesprek gehad. En wat blijkt... het huis waar ik al vrijwilliger ben, zoekt nu ook voorleeskrachten. Leuk dus. 
Daar heb ik me nu voor aangemeld, er blijkt nog iemand te zijn die zich heeft aangemeld, dus ik wacht even de reactie af. Mogelijk kunnen we samen voorlezen.Nog meer windstilte wordt ondertussen veroorzaakt door een voetblessure: een hielspoor dat is overgegaan in een voorvoetblessure. Pijn, vocht, vermoeiend. Dokterbezoek wijst niets uit dat ik zelf nog niet had bedacht. Begon tussen kerst en oud en nieuw, en speelt nog steeds op. Balen. Ik mis het rolstoelwandelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten