Koffiedame

Vandaag komt het beter uit dat ik koffie en thee rondbreng. Of ik dat een bezwaar vind? Eerlijk gezegd heb ik meer zin om weer te gaan rolstoelwandelen, maar okee, ik vind het niet echt een bezwaar. Zo komt het dat ik met het karretje van afdeling zeven, naar zes enzovoort tot aan afdeling twee de kamers langs ga om te kijken wie er koffie respectievelijk thee wil. Tot mijn verbazing doe ik er anderhalf uur over, maar ja, ik maak natuurlijk even een praatje met de meeste bewoners. Sommigen zien nauwelijks iemand de rest van de dag.

' Ik heb twee kinderen, maar ze komen alleen op zondag, tenminste als ze het niet te druk hebben,' zegt een tachtig jarige mevrouw. We praten wat over de koffie en over allerlei ditjes en datjes en dan kijkt ze me zorgelijk aan:
'Ik wil geen kinderen meer. Waar moeten ze heen als ik doodga?'
Ik stel haar gerust en zeg dat dat ook niet meer hoeft, dat de tijd van kinderen krijgen voorbij is voor haar. Ze kijkt me nadenkend aan en zegt dan met een zucht:
'Oh gelukkig.'
En ik ga weer verder.

Even later komt een meneer naar me toe; of hij ook een kopje koffie krijgt.
'Ja natuurlijk, ik kom zo bij u.'
Op mijn lijstje staat dat deze meneer nooit koffie of thee wil. Zijn deur staat open en er staat een kopje klaar om de koffie in te schenken.
'Suiker en melk?'
'Suiker en melk en twintig koekjes.'
'Zo, twintig koekjes, echt waar?'
We lachen samen en ik schenk zijn koffie in, daarna houd ik de koekjestrommel voor hem. Hij pakt een koekje.
'U wilt er toch twintig, pak nog maar even door.' Hij pakt er nog twee.
'Kijk, deze is ook lekker en die heeft u ook nog niet.' Hij gelooft zijn ogen, oren niet. Hij buigt voorover en houdt zijn handen als een kind voor zijn gezicht.
'Ik ben blij, ik ben zo blij.'
'Waarom bent u zo blij?'
'Ik krijg altijd maar één koekje.'

Zo heb ik nog enkele lieve korte ontmoetingen die me diep in mijn hart raken. Jeetje, misschien ga ik nog wel een keer koffie rondbrengen. Wat geniet ik van die korte momentjes met de verschillende bewoners.

Leuk gevonden

Vandaag heeft 'ie een vrije dag!

We gaan nog steeds met een groepje vrijwilligers iedere dinsdagochtend wandelen met bewoners van de meerzorg. De laatste weken hebben we zelfs besloten om op de donderdagochtend ook met een paar 'gewone' bewoners eropuit te gaan met de rolstoel. We hebben een vrij vaste groep afhankelijk van het aantal vrijwilligers dat mee kan. Omdat het zo gezellig is hebben we nu ook mensen die met hun eigen moeder al liepen en die zich bij ons aansluiten. Ons record is bijna tien rolstoelen met duwers en twee zelfstandig lopenden.

Eén van de losse lopers is mijn goede vriend Marco, ik heb al eerder over hem verteld.  Marco is de goedheid zelve, en de laatste tijd is hij iedere keer heel druk met het verzamelen van zwerfvuil. Hij verzamelt alles met blote handen. Op een gegeven moment nemen we plastic zakken en zelfs ook plastic handschoentjes voor hem mee. Hij is er maar druk mee.

Twee weken terug zeg ik tegen hem: 'Laat de zak maar thuis, vandaag heb je een vrije dag.'

Hij kijkt me nadenkend aan en lacht: 'Ja, vandaag heb ik een vrije dag.'

De hele weg loopt hij ontspannen mee. Hij kijkt wel bedenkelijk bij lege blikjes, stukjes plastic en ander vuil, maar zegt dan: 'Vandaag heb ik een vrije dag, hè.' Zo gaat het nu de laatste drie keren. Wanneer we vertrekken kijkt Marco me tevreden aan en zegt; 'Vandaag heb ik een vrije dag!'

Het lijkt bijna of er een last van zijn schouders is gevallen, zo blij is hij met zijn vrije dag. 

Wie ben je en wat is je verhaal?

Inmiddels heb ik in verschillende huizen in de omgeving rondgelopen, en veel vormen van dementie gezien. Van licht dement tot echt niet meer aanspreekbaar. Zoveel mensen zo veel soorten dementie lijkt het wel.

Ik herinner me de mevrouw die heel onrustig heen en weer loopt en altijd op zoek is. 'Waar is mijn baby, ze hebben mijn baby meegenomen.'
Of de mevrouw die me doordringend aankijkt als ze voor me staat en in haar eigen taal een erbarmelijk verhaal vertelt, ik voel dat ze iets van me verwacht maar ik heb geen idee wat dan.
Of de meneer die opeens verschrikkelijk boos kan worden, hij is zijn spraak verloren. Vaak zit hij maar wat stilletjes in een stoel voor zich uit te kijken. Totdat er muziek wordt gemaakt, dan danst hij alsof zijn leven er van afhangt.
Er is ook de mevrouw die volkomen in haar eigen wereld een boterhammetje eet. Stil. Alleen. Ze reageert niet als ik iets zeg. Maar als ik haar zachtjes over haar wang aai dan krijg ik de mooiste, de liefste glimlach terwijl ze me recht aan kijkt.
Er is ook de meneer die nauwelijks meer praat, hij probeert het soms wel maar het zijn haast dierlijke klanken. We zitten buiten, hij rookt een sigaretje en we hebben opeens een gesprek. Het gaat moeizaam maar ik begrijp dat hij huizen heeft gebouwd en dat hij trots is op zijn werk. Hij straalt als ik hem versta. Hij straalt eigenlijk altijd, ondanks dat hij zich zo moeilijk kan uitdrukken. Alleen als niemand kijkt dan heeft hij een trieste oogopslag en zit ver weg in zichzelf.

Dementie, Alzheimer; het is zo fascinerend en tegelijk zo triest.

Ze noemen mij

Ik heb al eerder verteld dat ik een nieuwe vriend heb. Mijn man is niet jaloers, sterker nog, hij laat mij de groeten overbrengen aan mijn nieuwe vriend, genaamd Marco.
Marco en ik hebben een aparte band met elkaar. Althans dat beeld ik mij graag in. Wij delen een zekere liefde voor de Gambia, West Afrika. Marco's ex- vrouw woont daar en hij heeft haar daar opgezocht. Hij heeft krokodillen gezien, en bier gedronken. Iedere week vraagt hij me of ik T-boy ken, en inmiddels kan ik antwoorden: 'Oh ja, T-boy heeft altijd honger."
Hij lacht dan tevreden.

Lieve Marco, wie hem kent moet wel van hem houden. Hij is een levende encyclopedie. iedere dinsdagochtend, wanneer we met de rolstoelers gaan wandelen, loopt hij mee en vertelt honderduit. Het is een uitdaging om logica in zijn weetjes te zien. Van steden in Australië tot alle supermarkten of benzinestations die hij kent. En Gambia. Zijn ex-vrouw woont tegenwoordig in Gambia en heeft daar een nieuwe  naam gekregen. "Ze noemen haar Fatou", zegt hij.
Mijn man komt uit Gambia en ik heb ook een nieuwe naam in Gambia gekregen, en ik zeg  tegen hem: "Ze noemen mij Aicha."
Heel even blijft hij stil, wat uitzonderlijk voor hem is. Met een stalen gezicht zegt hij daarna tegen me: "Ze noemen mij Marco. "
De schat!

Eindelijk weer voorlezen

Het lijkt een eeuw geleden dat ik officieel als Voorleeskracht aan de gang was. Op een gegeven moment was ik gezelschapsdame of misschien wel animeermeisje. Dat beviel me overigens ook goed. Maar nadat ik even stap op de plaats hield, kwam ik tot het besef dat ik, naast het rolstoelwandelen dat ik blijf doen,  graag terug naar mijn roots wil: Het voorlezen aan een oudere dame met beginnende dementie. Mijn voorkeur gaat ook nog eens uit naar iemand die nauwelijks visite krijgt. Iemand zonder familie of vrienden. Helaas zijn die er volop!
Gelukkig niet in het laatste huis waar ik kwam. Gelukkig voor de betrokkenen, maar het maakte wel dat ik verder ging kijken. Heel dubbel is het gevoel dat in het huis waar ik al meedoe met rolstoelwandelen, wel een dame is gevonden die aan deze criteria voldoet.

Al met al ben ik toch blij dat ik vanaf volgende week weer ga beginnen. Ik ben al weer boekjes aan het uitzoeken. Heb er zin in.

Eindelijk weer gelopen

Vandaag heb ik voor het eerst sinds weken weer mee kunnen lopen tijdens het rolstoelwandelen. Heerlijk. Halverwege december heb ik een hielspoor opgelopen. Dat is een akelige blessure die zoals je al verwacht, vooral pijnlijk is aan de hiel. Daarna ging ik naar Afrika, lekker warm, weinig tot geen last. Maar toen ik terug kwam eind januari, ging het helemaal mis. Eén keer liep ik nog mee achter een rolstoel en halverwege voelde ik al dat ik eigenlijk zou moeten stoppen. Maar ik kon natuurlijk niet ergens onderweg een rolstoel mét laten staan.
Door de pijnlijke hiel ging ik mijn voet kennelijk raar neerzetten met een vreemde blessure in de voorvoet tot gevolg... Mijn voet was pijnlijk en zwol iedere keer weer op, behalve die ene keer dat ik bij de dokter was. Hij kon dan ook niets ontdekken, grmpf. Ga je eindelijk een keer naar de dokter!
Maar goed, nu ben ik blij want vanochtend voor het eerst weer geprobeerd en het is gelukt. Vanmiddag heb ik rust gehouden, maar het valt niet tegen. Yoehoe!!!!!!!!!!!!

En... ik kreeg na afloop en dikke kus op mijn hand van de meneer met wie ik meestal loop. Dubbel feest!

Windstilte

Het is inmiddels februari geworden. Wie had gedacht dat mijn bezoeken aan demente bejaarden zo lang stil zouden liggen! In november blogde ik al enkele overwegingen van een vrijwilliger, van deze vrijwilliger.
Laat ik beginnen met te zeggen dat ik heel blij ben met de rolstoelwandelgroep waar ik sinds enkele maanden bij ben. Ik doe het met veel plezier en het contact met de mensen is fijn. Zowel met de patienten, noem je dat zo? als met de andere vrijwilligers.

Wat niet zo vlot, dat zijn de één op één contacten. Zoals gezegd wil ik op bezoek bij iemand die niet of nauwelijks bezoek heeft, en niet tussen twee andere vrijwilligers ingepropt worden. Bovendien vind ik het moeilijk dat je steeds afscheid moet nemen en weer opnieuw energie steekt in het leren kennen van iemand die steeds verder weg gaat. Onbereikbaarder wordt. Daarom ben ik ook naar andere mogelijkheden gaan kijken.

De tovertafel waar ik het over had, blijkt meer dan genoeg vrijwilligers te hebben en valt dus af. Ik wil nu weer terug naar het begin: voorlezen aan demente ouderen. Met alle moeilijkheden van dien. Dementie kan heel snel gaan, en degene aan wie je de ene maand nog kunt voorlezen, die kan een of twee maanden later al onbereikbaar zijn. Ook is het vaak moeilijk om een rustige, afgescheiden plek te vinden in een tehuis.Ik ben vorige week terug gegaan naar de bibliotheek, die de voorleeskrachten coördineert en heb een gesprek gehad. En wat blijkt... het huis waar ik al vrijwilliger ben, zoekt nu ook voorleeskrachten. Leuk dus. Daar heb ik me nu voor aangemeld, er blijkt nog iemand te zijn die zich heeft aangemeld, dus ik wacht even de reactie af. Mogelijk kunnen we samen voorlezen.

Nog meer windstilte wordt ondertussen veroorzaakt door een voetblessure: een hielspoor dat is overgegaan in een voorvoetblessure. Pijn, vocht, vermoeiend. Dokterbezoek wijst niets uit dat ik zelf nog niet had bedacht. Begon tussen kerst en oud en nieuw, en speelt nog steeds op. Balen. Ik mis het rolstoelwandelen.