Even pauze en een nieuwe start

Mijn hart en ziel ligt in het contact met onze demente medemens. Echt waar. Maar toch...
Vooral de één op één contacten zijn erg zwaar soms, heel waardevol maar ze vragen heel veel focus en energie.
En het is even op. Het valt me van mezelf tegen maar de laatste weken zie ik er steeds meer tegenop om langs te gaan. In korte tijd is dit de derde dame die ik bezoek. En ik ben moe. Kan het even niet opbrengen om opnieuw te finetunen, om dat stukje ziel aan te raken waardoor je ze weer even hun oude zelf laat zien. Iedereen is anders en ieder contact is anders, vraagt een andere energie. Het is meer werken met energie als ik het zo kan noemen dan met iets anders. 'Bronwerk'.  Werken op zielsniveau. Héél intensief, en daarom heb ik een pauze ingelast. Ik weet zeker dat ik de draad weer oppak binnenkort, maar nu even niet. Sorry.

Tegelijk ben ik opnieuw begonnen. Met rolstoelwandelen. Ik vind dat heel leuk, bovendien is het gratis fitness voor mij (!). Hier in het dorp vanuit een kleinschalig tehuis. Dat vind ik toch geloof ik het allerleukste; kleinschalige tehuizen met een specifieke doelgroep. Ik heb nu een keer of drie meegelopen en ik geniet. Volop.
Het contact is iets minder intensief doordat je met een groep bent, je verdeelt de aandacht, zowel tussen de mensen in de rolstoelen als met de collega's. Het is een leuke groep collega's, dat is ook nooit weg.

Ik scheef al eerder over mijn nieuwe vriend; de man met de hoed. Hij vertelt nog steeds honderduit en loopt vaak met me op, terwijl ik een rolstoel duw. Vandaag liepen we door een mooi park, heerlijk in de zon, en ik wilde een foto maken. We zouden snel achterop komen wanneer ik stil sta om een foto te maken, dus vroeg ik mijn vriend of hij foto's wilde maken. En dat wilde hij.  Bij dit stukje staan twee van de foto's die hij nam. Ik vind het leuk om te zien dat als je iemand uitdaagt om iets te doen waarvan je al gauw denkt dat hij dat niet kan, foto's maken in dit geval, dat je dan verrast wordt. Zo zie je maar.

Op de rechterfoto heb ik eerst het gezicht van meneer in de stoel geblurred/ aangepast om hem onherkenbaar te maken. Na overleg heb ik toch meneer en mijzelf verwijderd van de foto, je ziet nu alleen de schaduw van de rolstoel. Met het oog op privacy vind ik dat ik dit moet doen. Waarom ik de foto wél plaats is om te laten zien dat mijn nieuwe vriend heel goede foto's maakt.

Oh ja, ik nam voor mijn nieuwe vriend een cadeautje mee. Eerst vroeg ik aan een medewerkster of het goed is dat ik een cadeautje geef, je weet maar nooit natuurlijk. Hij vond het heel leuk en ik kreeg zowaar een dikke kus van hem. Hij weet waarschijnlijk straks niet meer dat hij een cadeautje kreeg maar volgens mij weet hij nou wel mijn naam. Ook leuk. 

Wat een weer

Voor een blokje om...
Het duurde even voordat iedereen beneden was, en later ook weer boven, omdat maar een van de liften het deed, maar we hebben genóten! Rolstoelwandelen op de dinsdagochtend.

Een nieuw Rosa Spier Huis

Zomaar een bezoekje

Jeetje, wat is het toch apart, zo'n ochtend op bezoek.

Wanneer ik aankom zit mevrouw voor de televisie. Helemaal erin gezogen. Ik weet niet wat ik zal doen. Gelukkig is een van de medewerkers er en hij loopt met me mee. Terwijl hij een kopje koffie voor haar neerzet draait hij de rolstoel om en in één gebaar zet hij de tv uit. Wat slim, denk ik.

Daarna gaat het vanzelf.

Ze vraagt of ik alleen ben en ik zeg dat ik getrouwd ben en twee grote kinderen heb. Ze vertelt dat ze verschillende miskramen heeft gehad. 

           'We hebben het wel geprobeerd maar het ging steeds mis, maar daar wen je wel aan.'

Ik vertelde haar dat ik ook vier miskramen heb gehad. Nou, dat vind ze wel heftig. Ik ook trouwens, wanneer ik het mezelf hoor zeggen.  Ik vraag of zij getrouwd is.

‘Ja,’ zegt ze,’of eigenlijk ben ik weduwe. Van Dirk B.’

 Ze lacht.

‘Echt een Hollandse naam hè.’

We lachen allebei. Ik vertel haar de naam van mijn man: Ebrima B.

            ‘Niet zo Hollands hè.’

Ik leg uit dat hij uit Afrika komt.

Ze kijkt naar een foto van mijn oudste zoon en ze moet lachen. Ze plukt aan haar wang en boven op haar hoofd.

            ‘Hij heeft overal haar en hij lacht niet.’

Een beetje stout zegt ze:

            ‘Hij lijkt wel een boef.’

Natuurlijk neem ik het als moeder voor hem op en vertel dat hij juist helemaal geen boef is en dat hij onderzoek doet naar hoe muziek mensen kan genezen. Ze reageert verbazend helder.

            ‘Daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Muziek is heel goed voor je.’

We hebben het nog even over geluidsgolven en cellen van mensen en dat vind ze heel interessant.

            ‘Ja, daar zijn ze de laatste tijd wel meer mee bezig.’

Ze heeft vandaag ongelooflijk heldere momenten.

Daarna draai ik stukjes van  De Jantjes, Het meisje met de blauwe hoed etc. op een meegenomen DVD-spelertje. Ze geniet, ze zingt mee en ze klapt in haar handen.

            ‘Zingen is wel moeilijk,’ zegt ze.

            ‘Ach, eigenlijk alleen als je probeert om mooi te zingen.’

Ze kijkt me aan en beaamt wat ik zeg. Daarna zegt ze dat zingen, net als tekenen uit je hart moet komen en dat het dan altijd goed is. Ik sta opnieuw versteld van haar helderheid op dit moment.

            ‘Ik heb goed kunnen ontspannen,’ zegt ze tenslotte tevreden. 

We gaan liefdevol uit elkaar. 

Tot volgende week.

Nieuwe vriend

Dit moet ik even kwijt: Ik heb een nieuwe vriend!
Ik weet niet of hij het weet, ik denk het eigenlijk niet. Ik heb hem vanochtend voor het eerst ontmoet en ik ben meteen voor hem gevallen.

   'Lissabon. Spanje. Mevrouw, ik ben in Spanje geweest. Vancouver. Toronto.'
Even stil...
   'Jumbo. Lidl. Albert Heijn.'
Even stil...
   'Oh, en Deen.'
Stralende lach.
    'En Nettorama.'
    'Ik heb in Leeuwarden gewoond.'
    'Ik heb een zwarte poes gehad. Ik heb een zwarte poes gehad.'
    'Ik heb een BMW gehad.'


Nog zo veel meer zei hij. Hij is een wandelende encyclopedie. Zonder begin of einde. Zoveel kennis in één hoofd, en zo veel vriendelijkheid en enthousiasme in één mens. Hij zwaaide al voordat hij me kende.  Ik word blij van hem.