Even pauze en een nieuwe start

Mijn hart en ziel ligt in het contact met onze demente medemens. Echt waar. Maar toch...
Vooral de één op één contacten zijn erg zwaar soms, heel waardevol maar ze vragen heel veel focus en energie.
En het is even op. Het valt me van mezelf tegen maar de laatste weken zie ik er steeds meer tegenop om langs te gaan. In korte tijd is dit de derde dame die ik bezoek. En ik ben moe. Kan het even niet opbrengen om opnieuw te finetunen, om dat stukje ziel aan te raken waardoor je ze weer even hun oude zelf laat zien. Iedereen is anders en ieder contact is anders, vraagt een andere energie. Het is meer werken met energie als ik het zo kan noemen dan met iets anders. 'Bronwerk'.  Werken op zielsniveau. Héél intensief, en daarom heb ik een pauze ingelast. Ik weet zeker dat ik de draad weer oppak binnenkort, maar nu even niet. Sorry.

Tegelijk ben ik opnieuw begonnen. Met rolstoelwandelen. Ik vind dat heel leuk, bovendien is het gratis fitness voor mij (!). Hier in het dorp vanuit een kleinschalig tehuis. Dat vind ik toch geloof ik het allerleukste; kleinschalige tehuizen met een specifieke doelgroep. Ik heb nu een keer of drie meegelopen en ik geniet. Volop.
Het contact is iets minder intensief doordat je met een groep bent, je verdeelt de aandacht, zowel tussen de mensen in de rolstoelen als met de collega's. Het is een leuke groep collega's, dat is ook nooit weg.

Ik scheef al eerder over mijn nieuwe vriend; de man met de hoed. Hij vertelt nog steeds honderduit en loopt vaak met me op, terwijl ik een rolstoel duw. Vandaag liepen we door een mooi park, heerlijk in de zon, en ik wilde een foto maken. We zouden snel achterop komen wanneer ik stil sta om een foto te maken, dus vroeg ik mijn vriend of hij foto's wilde maken. En dat wilde hij.  Bij dit stukje staan twee van de foto's die hij nam. Ik vind het leuk om te zien dat als je iemand uitdaagt om iets te doen waarvan je al gauw denkt dat hij dat niet kan, foto's maken in dit geval, dat je dan verrast wordt. Zo zie je maar.

Op de rechterfoto heb ik eerst het gezicht van meneer in de stoel geblurred/ aangepast om hem onherkenbaar te maken. Na overleg heb ik toch meneer en mijzelf verwijderd van de foto, je ziet nu alleen de schaduw van de rolstoel. Met het oog op privacy vind ik dat ik dit moet doen. Waarom ik de foto wél plaats is om te laten zien dat mijn nieuwe vriend heel goede foto's maakt.

Oh ja, ik nam voor mijn nieuwe vriend een cadeautje mee. Eerst vroeg ik aan een medewerkster of het goed is dat ik een cadeautje geef, je weet maar nooit natuurlijk. Hij vond het heel leuk en ik kreeg zowaar een dikke kus van hem. Hij weet waarschijnlijk straks niet meer dat hij een cadeautje kreeg maar volgens mij weet hij nou wel mijn naam. Ook leuk.