origineel 13 juli 2015

Ter nagedachtenis

Het  regende vanochtend en ik vroeg me af of ik zou gaan, uiteindelijk ben ik natuurlijk wel gegaan. Gelukkig maar! Iedere twee weken ga ik een uurtje voorlezen aan een licht demente 85- jarige vrouw in een tehuis. Voordat ik vertrek zoek ik geschikte boekjes uit; korte verhalen, veel plaatjes als het kan- want ze is gek op tekeningen.
       
 Ik geniet van haar reacties. Onnavolgbaar vaak, maar daarom niet minder dierbaar.  Ze heeft geen familie of vrienden en daarom is zij uitgekozen om aan voor te lezen. 'Voorlezen' als startpunt voor een beetje aandacht. Dierbare uurtjes, in ieder geval voor mij, en ik zie aan haar dat ze geniet, ook al heeft ze na afloop geen idee meer wie ik ben of wat we hebben gelezen. Dat maakt niet uit, even een uurtje aandacht, dat is alles.
         Niet lang geleden heb ik voor en over haar een verhaal getekend en geschreven voor het vertelkastje. Gelukkig heb ik dat de laatste keer nog kunnen laten zien, en ze genoot volop. Veel verhalen kwamen los, die voor mijn gevoel niet direct iets met het verhaal te maken hadden, maar voor haar gevoel kennelijk wel.
     
Vanochtend toen ik aankwam werd ik staande gehouden bij de receptie:
          'U komt toch voor mevrouw M.? Ze is gisteren overleden.'
Ik loop door naar de afdeling waar ze woonde en spreek de teamcoach. Ik hoor dat ze heel rustig en onverwacht is overleden in haar slaap.  Of ik haar misschien nog even wil zien? Dat wil ik wel. Ze ligt er rustig bij, dat is fijn.
          Omdat er geen nabestaanden zijn komt er geen begrafenis, alleen wat ze noemen 'een technische crematie'.

Verdwaasd liep ik terug naar huis, me realiserend dat ik de enige was die op visite kwam; één ochtend in de twee weken...Mijn hart huilt, dat kan toch niet de bedoeling zijn...Geen begrafenis, geen waardig afscheid voor deze bijzondere vrouw die haar hele leven zo hard gewerkt heeft...

Ter nagedachtenis heb ik het verhaal voor het vertelkastje op Pinterest gezet, als een klein monumentje voor haar. Ik loop dat wie deze tekst leest even aan haar denkt, misschien zelfs de tijd neemt om op Pinterest haar verhaaltje te lezen. En wie weet, misschien dat iemand die dit leest zelfs zich opgeeft om ook als vrijwilliger een of meerdere personen af en toe een uurtje aandacht te geven. Een beetje aandacht, dat is alles....