origineel 18 oktober 2014

Nieuw begin

We lopen in een heerlijke omgeving met veel groen en grote huizen met nog grotere tuinen.
     'Hier wonen allemaal rijke mensen',
zegt de mevrouw in de rolstoel die ik langzaam voortduw.
     'Oh, wat is het hier mooi!',
zegt ze steeds verrukt.
     'Nou, het is hier heel gewoon hoor',
zegt de mevrouw die met me oploopt. Ze heeft het allemaal al eens gezien, maar ja, ze komt dan ook uit Hilversum! Nu woont ze op een appartementje in Den Haag en regelmatig wandelt ze even naar Hoek van Holland. Wanneer we halverwege onze wandeling een kopje koffie gaan drinken bij een verpleeghuis in de buurt, herinnert ze zich dat haar vriendin hier werkt. Bij de receptie vraagt ze naar haar vriendin, maar helaas de vriendin is er niet, al zeker tien jaar niet meer. Halverwege de koffie staat mevrouw op en loopt naar de koffiebalie. Of haar vriendin vandaag werkt, vraagt ze daar. Ze wordt doorverwezen naar de receptie.
Wanneer we weggaan loopt ze nog even naar de receptie, want haar vriendin werkt hier. Oh, is ze er niet vandaag?
     'Kan gebeuren, misschien is er de volgende keer', zeggen we tegen haar en we gaan weer naar buiten, terug naar het verpleeghuis waar de dames en heren van dit wandelgroepje wonen.
Wanneer we aankomen bij de Stichtse Hof, waar ze wonen, zegt de dame enthousiast:
     'Oh, gaan we hier naar binnen? Gaan we in dit hotel logeren?'
     ' Ja, we gaan naar binnen, u woont hier.'
Ze kijkt me ongelovig aan en je ziet haar denken aan het appartement in Den Haag. Maar goed, ze geeft zich over en gaat mee naar binnen.

Gisteren was mijn eerste dag op mijn nieuwe (vrijwilligers-) werkplek de Stichtse Hof in Laren.
Natuurlijk, alles is nog nieuw en ik kijk mijn ogen uit, maar tegelijk voelt het vertrouwd. In juni was ik voor het laatst bij de meerzorg zusters van het klooster die toch nog onverwacht snel verhuisden naar het moederhuis in Amersfoort. Ik miste mijn 'vriendinnen' meer dan ik had verwacht en ik had even tijd nodig om te kijken hoe ik verder zou gaan.

Even denk ik dat het Museum voor 1 dag mijn bestemming is, en hoewel het erg leuk is en ik een mooie cursus heb kunnen doen, blijkt het MV1D toch niet helemaal bij me te passen, voornamelijk omdat ik met openbaar vervoer reis, maar ik leer daar ook dat ik het liefste op min of meer vaste tijden werk en op een vaste locatie. Dat had ik niet van mezelf verwacht. Jammer, het is een mooi initiatief maar niet voor mij, helaas.


Ik ben er niet helemaal achter wat me zo trekt in het contact met mensen die dement zijn. Op het eerste gezicht is het vaak heel triest om te zien hoe mensen de controle over hun leven kwijtraken. Aan de andere kant is het rechtstreekse contact van hart tot hart, voorbij alle decorum, heel fascinerend. Liefdevol vaak.
     Ik heb het gevoel dat ik hier op mijn plek ben, samen met fijne collega's. Een nieuw begin; Ik kijk uit naar wat komt, ik heb er zin in.