origineel 26 april 2014

Er zit een heer te zingen.

Stichting Museum Voor 1 Dag (MV1D) zet zich in om kunst en cultureel erfgoed uit musea toegankelijk te maken voor een breed publiek, met speciale aandacht voor de meest kwetsbare groepen in de samenleving.



Er is afgesproken dat ik een presentatie van het MV1D ga bijwonen.
Het is mooi weer en de plaats waar ik heen ga is Vondelstede gelegen aan de van de Vondelstraat. Ja, er bestaan twee (v.d.) Vondelstraten in Amsterdam. Gelukkig kom ik op tijd in het zaaltje waar ik moet zijn.
   
Ik maak kennis met twee mogelijke a.s. collega's, en langzaam komen de gasten binnendruppelen. Ha, herkenning. Een eerste oude dame komt binnen geschuifeld met haar rollator, en een van de presentatoren wijst haar waar ze kan gaan zitten. Gehoorzaam loopt ze naar haar stoel, maar halverwege zie ik haar twijfel en in de war loopt ze weer terug. Ze is vergeten wat ze ook alweer ging doen. Gesneden koek voor me, door mijn ervaring bij de zusters, en dus spring ik even in om haar naar een stoel te begeleiden, te wachten tot ze zit en dan haar rollator weg te zetten zodat de volgende er niet over struikelt.
        Om een lang verhaal kort te houden: totaal komen er zo'n zes vrouwen en twee mannen binnen. Ze krijgen koffie en thee en wachten, niet wetend waarop. Een dame en een heer kijken het zaaltje rond en raken in gesprek:
     "Hoog hè."
     "Jahaa, mooi," antwoordt de heer.
     "Hoog hé," zegt de dame met nadruk en kijkt omhoog.
      De heer kijkt nu ook omhoog en beaamt: "Ja, hoog."
      Even zijn ze stil, dan spreekt de heer opnieuw: "Er wonen allemaal mensen hier."
      Het blijft stil, alsof de dame denkt 'Nou én.'
Daarna kijken ze allebei weer wachtend voor zich uit.

De presentatrices hebben verschillende museumstukken uitgestald aan de hand waarvan ze leuke, soms anekdotische verhalen vertellen. De dames en heren mogen uitgebreid voelen aan gesteven stof of een hoorn, en er is veel illustratiemateriaal, en zelfs een geluidsfragment.
     De gasten genieten zichtbaar, ieder op zijn/ haar eigen manier. Eén dame kan de aandacht er niet helemaal bijhouden en snurkt zachtjes de tijd voorbij. Een van de andere gasten is een dame die vertraagd reageert wanneer je haar aanspreekt, en het lijkt soms of ze ergens anders is. Ze is bijna niet te verstaan. Midden tijdens de presentatie murmelt ze opeens: "mrmmm, bbrr mhmh..." We kijken elkaar aan en de presentatirices vragen wat ze zegt en dan horen we heel zacht maar heel duidelijk:
    "Er zit een heer te zingen."
Het duurt even voordat we vertederd begrijpen dat ze het zachte gesnurk bedoelt.

De voorstelling duurt ruim een uur en ik ben verbaasd dat de meesten hun aandacht er zolang bijhouden. Wat ik erg leuk vind is dat de vaste begeleidster van deze mensen  me erop wijst dat twee vrouwen die normaal niet spreken en waar nauwelijks contact mee is, nu zo opleven. Eén van de vrouwen praat honderduit, bijvoorbeeld over haar ervaring met stijfsel, en ze reageert alert op vragen die worden gesteld.
Ik geniet want dit is waar je het voor doet. Het is een hele leuke, zinnige manier om mensen een extra uitdaging te bieden.

Het lijkt me heerlijk om dit werk binnenkort ook te mogen doen.